وب نوشته های محمد مظلومی نژاد

جز ایست چیست چاره فردی در ایستگاه؟ از این قطار رفته نباید به دل گرفت!

وب نوشته های محمد مظلومی نژاد

جز ایست چیست چاره فردی در ایستگاه؟ از این قطار رفته نباید به دل گرفت!

به نام تو و عطر بهارنارنج

-         اول از همه اینکه یادت باشه قبل از همه خودت رو ببخشی!

-         دوم این که خوشحالم از این که نوبل ادبیات سال 2009 به هرتا مولر و کتاب سرزمین گوجه های سبز رسیده. این کتاب که در سبک پست مدرن نوشته شده رو انتشارات مازیار با قیمت 3200 تومان چاپ کرده و احتمالا خوشحال بودن من یه ارتباط مستقیم با قیمت کم کتاب هم داره! و چند جمله از این کتاب:

-         تازه در پاییز است که درختان پرواز را می آموزند۲

-         سکوت روستاها اندیشه را قدغن می کند...

-         کلام در دهانمان همان اندازه زیان بار است که پاهایمان بر روی سبزه ها

-         ما همه برگ داریم، وقتی برگ ها پژمرده می شوند دیگر آدم بزرگ نمی شود چون ایام کودکی سپری شده است. وقتی پیر و چروکیده می شویم، برگ ها رشد واژگونه می کنند چون عشق رخت بر بسته است...

و اینکه:

جدیدا سعی می کنم با جوابی که هیچ وقت سوالی نداشته هم دردی کنم!

فرهاد جعفری میگه هر رمانی یه جمله طلائی داره... مثلا در مورد کتاب عقاید یک دلقک نوشته هاینریش بل میگه جمله طلائیش اینه: یک دلقک مست، زودتر از یک شیروانی ساز مست سقوط می کنه. به نظرم انتخاب خوبیه!

تا یادم نرفته وبیشتر از این دیر نشده خبر ازدواج خوشحال کننده دوستان خوبم سرکار خانم آیدا دانشمندی و شهرام میرزائی عزیز رو که توی انبوهه این اخبار ناخوشایند یک نور امید توی دلم تابوند به اطلاع عقب مانده از قافله هایی مثل خودم بدم و ضمن ابراز صمیمانه ترین تبریک ها، براشون طلب خوشبختی و سقف شاعرانه ای رو دارم از خدای بزرگوار عادل

  

و سپیدهایی که خاکستری هم نیستند این روزها

هرچه آینه و خیالش هر دو تخت هستند

نورها صراط مستقیم را گم کرده اند               

این روزها

هر بار در آینه نگاه می کنم

چشم هایم                          - در زاویه ای که من نیستم-

                                                                                        خیره مانده اند

ما و مرگ هم جهت نیستیم

                                 اما به سوی هم می آییم

این تنها شعری است که ثانیه ها با آن

                                                            در تمام جشنواره ها حاضر بوده اند!

و چهار پاره ای که از پاره های من هست اما نیست!

می وزد بادی از جانبی دور                         روی هر صفحه از دفتر من

می رود از مسیر غزل ها                            پاره هایی درون سر من

می توان از کف این خیابان                          فصل پاییز را خوب فهمید     

می توان در زوال درختان                           هجرت برگی از شاخه را دید

شاخه های درختان به بالاست                      برگ پاییز اما زمینی است

حسرت من تو بودی...توهستی                     حسرت من همه این چنینی است

برگ پاییز کود بهار است                           با زمستان که کاری ندارد

پیری زودرس حکم عشق است                     سررسیدت بهاری ندارد

می وزد بادی از جانبی دور                         گیسوان طلائی پاییز

چشم های تو رنگ عسل بود                        همچنین رنگ انگشترت نیز

تاجی از برگ های طلائی                           بر سر فصل پاییز مانده

شاعری رفته گر گونه اینجا                         برگ را لقمه جوی خوانده

می شود عاشق تو نباشم؟                            می شود عاشق و ... تو نباشی؟

می شود زردی ام را ببینی                          برف شادی برویم نپاشی؟

عمر پاییز من سال ها شد                           پادشاهی تو مستمر باد

او که پاییز را ماندنی کرد                          خاطرات مرا برد از یاد

می شود عاشق تو نباشم                            می شود می شود من نباشم

این که تو خوب باشی چه کافیست!                می روم تا که حتما نباشم

هر چی می خواستم از این حرف ها ننویسم نشد. دوست ندارم خیلی توضیح بدم ولی دارم دیوونه میشم از اینکه روزی طوری زندگی می کردم...طوری حرف می زدم که خیلیها می کردن...که خیلی ها می زدن... ای کاش همه مون اون مدینه فاضله هایی که از خودمون برای هم می سازیم می بودیم...گاهی احساس می کنم هیچ حافظه ای نداریم و یادمون میره از چه راه هایی رفته ایم و به کجاها که نرسیده ایم. من جدیدا سعی می کنم دروغ نگم اما کم کم اطرافیانم رو از دست میدم. چون اونا به دروغ های من تکیه کرده بودند و الان از من می خوان که دروغ بگم و منتظر شنیدن دروغ هایشان هم باشم! ای کاش حداقل به هم صادقانه دروغ می گفتیم...