به همه این روزهایی که نگذشته است... نمی گذرد... و نخواهد گذشت.

مدت هاست که این وب نوشت را به روز نکرده ام. اما کسی هم سراغی از من نگرفته است. جالب است که در دنیای مجازی هم درست به اندازه دنیای حقیقی ام تنها هستم. می گویم دنیای حقیقی ام در حالی که تعریف دقیقی از حقیقی و حقیقت ندارم. مدت هاست که اختیار و آزادی کلید واژه های روزهای من شده اند... شده بودند.

باید ترفند به کار بگیرم. برای افزایش خوانندگان این وب نوشت، همانطور که برای اطرافیانم همیشه ظاهرسازی می کنم. باید قالب وبلاگم را عوض کنم. نزدیک به یک سال کسی از من خبر نگرفت جز همین دوستان که می گویند با عضویت در فلان جا وبلاگت را زیبا کن. مدت هاست گذشته و کسی از من نپرسیده است چه شد که قلمت شکست... چه شد که قلم از دست تو گرفته شد. در هیچ کجای این دنیا. نه در شهر تهران. نه اهالی این مجازستان! خوشحالم از این که یک سال نبوده ام و آبی از آبی تکان نخورده است و دنیا با همان مختصات همیشگی اش و مردمان با همان مختصات خاص انسانی شان مستمر شده است. در این بیهودگی مستمر و در این پوچی منضبط از آگاهی های خود لذت می برم. هر چند از این که تبرئه شده ام در ذهن کسانی که به راحتی قلم مرا شکستند و مرا مرتد دانستند نه قندی در دلم آب شده است و نه چراغی روشن شده در این تاریکی وانفسا. هر چه بوده من دوباره قلم خود را هر چند شکسته تر از پیش اما تواناتر و راسخ تر در دست گرفته ام. باشد که روزگاری انسان ها دیرتر در اندیشه شکستن اندیشه ها و آرمان هایمان باشند.

اما شعرهایی که این روزها همه شبیه هم شده اند:

1-

بچه های روستا

همیشه                 دنبال ماشین ها دویده اند

بچه های شهر اما

از بس ندویده اند                   از بس دیده اند         سیر شده اند

بچه های شهر زیر ماشین ها له شده اند                       

                                                                از بس دیده اند و ندویده اند!

2-

با آن که دهاتی است

همین دیشب بود             که نسخه جدیدش را

از وطنش

با سرعت چند کیلو بایت در ثانیه                 دانلود کرد

در مانیتور که به عکس خودم نگاه می کنم نمی دانم

چه کسی واقعی تر است               من؟         یا او که از دهکده جهانی آمده است.

3-

دیگر چه فرق می کند

                                                      شمال

                                                شرق  یا   غرب

                                                       جنوب    

وقتی هر چهار دیوار این زندان

                            مرا به یک اندازه دوست می دارند!