ندای سکوت

دست در دست دیوار می رفتم
بازدمم دود می کرد
 مثل سیگاری که به زیر سیگاری اش محکوم باشد
خش برداشته بود
                    دستانم نه ، افکارم
ناگهان دست هایم  گرم شد
پنجره ای کم نور انگشتانم را رو سفید کرد
پنجره عرق کرده بود
                  و من عرق کردم
                           از گرمای اجاق محبتی که در خانه روشن بود
گرمای وجود مادر
              در پناه ستبر شا نه های پدر...
و کودک شیرین خانه که اینطور مشق شب می نوشت:
                    ای کاش این زمستان هیچ وقت تمام نشود